Mundèll
Vìscura l’è la fiama e la cüsìna
la sa, dasìn-dasìn, dul bonn udùur
dra stagiùn ca l’è fung e nebiulìna,
prìmm frècc e ‘na gran prèssa a vegni scüür.
Bòfa la fiama e crèss dent la padèla
la voja da saltà di me castègn,
catà sü mia luntan du la Capèla
ca regorda ‘l Signùur sura ‘l so legn.
Bòfa la fiama e ridan i castègn,
ul taj sa slarga e par un gran suris.
Vüna la sciòpa e n’altra mo la vegn,
pizìga ‘l föögh. Che bell, l’è ‘n paradìs!
Autùn, i tò säùr in chi in la cà,
dent ‘na padèla, ul fa di me castègn.
Un vinell dulz giamò l’è preparà,
vùsan i fiö: “Hinn prunt i to castègn?”
“Ga sèmm, ga sèmm, mo sagi, sti un pù quiètt.”
Dabùn in cott, scutènt e muresèll.
Segn du la crùuz, pö ‘l tàca ul me Carlètt:
la büscia la so vöja da mundèll.
Nessun commento:
Posta un commento